ریشه کلمه ویلا در اصل به روم باستان و قرون ابتدایی مدنیت بر میگردد. در معماری باستان رومی، ویلا در ابتدا یک خانه ای با زمین با مساحت وسیع بود که برای افراد خاص جامعه ساخته شده بود. از آنجا که ریشه های آن در ویلای رومی، ایده و عملکرد ویلا به طور چشمگیری پیشرفت کرده است و پس از سقوط روم، ابتدا این خانه های ویلایی در اختیار کلیسا و صومعه ها قرار گرفته و پس از آن با تعمیر و مرمت ویلا ها مجددا در اختیار افراد مرفه جامعه قرار گرفتند. ساختمان های ویلا اغلب ساختارهای مستقل بودند که توسط حیاط های محصور شده خود پیوند یافته اند.
در اوایل قرن 18 میلادی، انگلیس این اصطلاح را به کار گرفت و آن را به خانه های جمع و جور در کشور ، به خصوص افرادی که به  لندن دسترسی داشتند، به کار می برد. در قرن نوزدهم، ویلا برای توصیف هر یک از خانه های بزرگ حومه ای که در یک محوطه زیبایی قرار گرفته بود، تعمیم یافت. "ویلا های نیمه جدا" در اوایل قرن بیستم ساخته شد.
عمدتا ویلا به خانه ای گفته میشود که در حومه شهر و نزدیک به طبیعت و گاها در مناطق روستایی و ییلاقی در زمین هایی بزرگ بنا می شود و از هر 4 طرف به بیرون نما دارد . اغلب در پیرامون ویلا چشم انداز و مناظر زیبایی را می توان یافت.